Νιωθω την αναγκη να σου απολογηθω... σε εχω ξεχασμενο το ξερω. Μονο κι ερημο, να περιμενεις ενα καινουριο ποστ, μια νεα φωτο, μια αλλη καθημερινη μου ιστορια... κι εγω τιποτα, εξαφανισμενη. Και δεν μπορεις και να με παρεις ενα τηλεφωνο καημενο μου, να μου την πεις στα ισια...
"ρε Αννα τι θα γινει δηλαδη, θα μας αφησεις εδω να αργοπεθαινουμε; καλα σου κρατησαμε παρεα δυο χρονια τωρα; ουτε τα γενεθλια μου δεν θυμηθηκες φετος, ντροπη!"
...και θα εχεις και δικιο να μου γυρισεις την πλατη και να κοιμηθεις μουτρωμενο.... κι εγω να προσπαθω να κανω login και να μη με αφηνεις, black list, ανεπιθυμητη, να βαλεις τον μπαμπα Blogger να μου κλεινει το τηλεφωνο.
Αλλα να, ξερεις τωρα μωρε, ετρεχα. Νομιζεις εγω δεν ηθελα να μπω σιγα σιγα στην αγαπημενη μου ρουτινα μετα το καλοκαιρινο τρεξιμο; Να, οπως ακριβως τα λεει κι η mindstripper στο
Σπιτι μου, σπιτακι μου. Να ερθει ο χειμωνας επιτελους. Να κλεινομαι σπιτι και να βλεπω ταινιουλες με παρεα. Να πηγαινω σινεμα (οπωσδηποτε παρεα με ποπ κορν). Να εχω χρονο να μαγειρευω για φιλους και να δοκιμαζω τις περιεργες συνταγες που μου αρεσουν! Και φυσικα να σου γραφω. Καθε βδομαδα τουλαχιστον, ενα γεια, να μη νιωθεις μονο.
Σε παρακαλω, συγχωρεσε με... φιλοι και παλι; Θα σου βαλω και μια φωτο να σε γλυκανω... Ενταξει;
Γινεται να μην πατησω αεροδρομιο για κανα διμηνο;;