Που 'ναι ο Woody; (Οεο;)

Πεμπτη απογευμα επεσε το συνθημα. "Ο Woody θα βρισκεται για γυρισμα σημερα το απογευμα στο Born". Στη γειτονια μας δηλαδη! Στις 7 ειπανε αλλα επειδη των φρονιμων τα παιδια ξερετε τι και μιας και καλοκαιρι που ειναι καθε αφορμη για να το σκασουμε απο τη δουλεια ειναι καλοδεχουμενη, απο τις 5 ειμασταν εκει. Και παλι καλα δηλαδη γιατι κι ο Woody το ιδιο! Και δεν ειχε μαζευτει ακομα πληθος και μπορεσαμε να τον δουμε καλα καλα. Τον καημενο! Κριμα ηταν! Ενας γερακος, μικροκαμωμενος, με αστειο ψαραδικο καπελο, παντελονι τεραστιο για το μπόι του ανεβασμενο μεχρι τον αφαλο, τα χερια στις τσεπες και να πηγαινοερχεται περα δωθε νευρικα μιλωντας μονος του. Μα ναι σας λεω! Ιδιος με τις ταινιες!

Μετα απο λιγο βεβαια εφτασε κι η Σκαρλετ κι εκει πλεον εγινε πανικος. Με τοσο πληθος δυσκολο να βγαλεις μια φωτογραφια της προκοπης, οτι καταφεραμε ως ερασιτεχνες παπαρατσι σας το παραθετουμε εδω.

"Οτι θελει η Σκαρλετ το κοριτσι μου!"

"Scarlett we love you!" (καλα βρε παιδια μην κανετε κι ετσι!)

P.S: Οι νεαρες δεσποινιδες που χαμογελανε διπλα επισης πρωταγωνιστριες.... μα ποσο γυναικοκοσμο εχει μαζεψει ο ατιμος!

Ταυρο-μανια

7:50 Ξυπνητηρι. Σπρωχνω τον εαυτο μου να σηκωθει απο το κρεβατι, ριχνω λιγο νερο στα μουτρα μου και πιανω θεση στον καναπε, μπροστα απο την τηλεοραση. Ωραια, ακομα εχω πεντε λεπτακια, παω να βαλω τον καφε να γινεται.

7:55 Η πρωτη "κληση" με βρισκει στην κουζινα. Δε πειραζει, εχουμε ακομα χρονο μεχρι τη τριτη, το ακουω απο μακρυα ενω ανακατευω τη ζαχαρη.

7:57 Να και η δευτερη. Ωρα να παω προς τον καναπε σιγα σιγα, μην χασω την αρχη.

7:59 Τριτη και η αναμονη μεγαλωνει... "A San Fermín pedimos, por ser nuestro patrón, nos guíe en el encierro dándonos su bendición".

8:00 Το σημα εναρξης, η πορτα ανοιγει... και ξεκιναμε!!




Καθε πρωι τα ιδια... απο 7 μεχρι 14 Ιουλιου το πρωινο μου ξυπνημα συνδιαζεται με την ενταση της κουρσας των ταυρων του Σαν Φερμιν στην Παμπλονα. Σε ταυρομαχιες δεν εχω παει ποτε κι ουτε θελω, για μενα ειναι καταθλιπτικο θεαμα το πως υποφερει το -600 κιλων- ζωντανο. Ομως το "encierro" του Σαν Φερμιν (κλεισιμο, ονομαζεται ετσι γιατι περικλειουν το δρομο με ξυλινους φραχτες στις δυο πλευρες του, ωστε να οδηγησουν τους ταυρους απο το μαντρι τους στη αρενα με ασφαλεια) ειναι ακριβως το αντιθετο, η εκδικηση του ταυρου! Τα ζωα δεν παθαινουν τιποτα, μονο οι τολμηροι που μπαινουν μπροστα τους τραυματιζονται συχνα-πυκνα αλλα αυτοι τρελοι ειναι, τα θελαν και τα παθαν!




Οι συγκεκριμενοι τρελοι χωριζονται σε διαφορες κατηγοριες : τουριστες που ολο το βραδυ τα πιναν και μετα τους ανεβηκε η αυτοπεποιθηση ("χικ, τι στο διαολο χικ θα μου κανει εμενα χικ χικ μια αγελαδα χικ"), περιεργοι που ειδαν φως και μπηκαν ("μας ειπαν οτι καπου εδω τρεχουν ταυροι και τετοια, καλη φαση ακουγεται μεγαλε, θα κανουμε χαβαλε!"), αλλα και πολλοι εμπειροι runners που το κανουν αυτο καθε χρονο και ξερουν που και πως και τι ακριβως κανουν.

Παντως αν αποφασισετε να πατε στη Παμπλονα στην περιοδο των εορτασμων (δεν εχω παει ποτε, ειμαι κολημενη αλλα μονο απο τηλεοραση μεχρι στιγμης) δυο συμβουλες εχω να σας δωσω: 1. μην ψαξετε δωματιο μεσα στην Παμπλονα. τα παντα ειναι κλεισμενα εδω και μηνες, εξωφρενικες τιμες, τρελη φασαρια ολο το βραδυ, υπαρχουν πολλα χωρια οχι μακρυα, που θα βρειτε καλυτερες προσφορες. 2. Αν δειτε ταυρο να ερχεται και δεν εχετε εξοδο διαφυγης πεστε κατω, καλυψτε το κεφαλι, προσευχηθειτε στον Σαν Φερμιν να σας σωσει και προπαντως μην κουνηθειτε!!!

Αα, και μην ξεχασετε το κοκκινο μαντηλακι στο λαιμο, ειναι must!
;P

Paris je t'aime

Κοιταξτε, δεν γινεται να περιμενετε απο μια ταινια που ονομαζεται ετσι και εχει σαν υποτιτλο "Fall in love with the city 18 times" να μην εχει την ρομαντικουρα της. Ολα κι ολα. Προετοιμασμενοι πατε. Απλα ειναι πολυ πιθανο να βιαστειτε να την κρινετε αν την κρινετε μονο με αυτα τα δεδομενα. Γιατι μπορει να μιλαει για αγαπη αλλα πιανει ολες τις εκδηλωσεις της: μητρικη, ερωτικη, συζυγικη, φιλικη... αγαπες που αρχιζουν, αγαπες που διαρκουνε, αγαπες που τελειωνουν... δε μπορει, καποια απο ολες θα σας αγγιξει.



Εξαλλου παιζει με δυο-τρια δυνατα χαρτια. Το πρωτο, ειναι το καστ. Δυνατοι σκηνοθετες, δυνατοι ηθοποιοι, και τοσο πολλοι και διαφορετικοι που ο καθενας βαζει το δικο του στυλ και ολοι μαζι την κανουν μια ταινια πολυ πολυμορφικη, με πολλες εναλλαγες υφους (το κλασικο "παιχνιδι" ειναι να προσπαθειτε να μαντεψετε μετα απο καθε ιστορια ποιος ηταν ο σκηνοθετης της, εγω μονο με δυο τα καταφερα). Κατα δευτερο λογο, 18 ιστοριες σε 2 ωρες μας κανουν γυρω στα 6 λεπτακια ανα ιστορια. Μεχρι να ξεκινησει, μεχρι να δεις τι παιζει, μεχρι να πιασεις το νοημα της, τελειωσε. Ετσι ουτε προλαβαινεις να βαρεθεις, ουτε εχουν πολλα περιττα σιροπια και γεμισματα, λιγα λογια και καλα, κατευθειαν στην ουσια. Ειναι ενδιαφερουσα προκληση, σε 6 λεπτα να προλαβεις να παρουσιασεις τους χαρακτηρες, την ιστορια τους, το παρελθον τους και να αφησεις και μια υποψια για το μελλον τους. Ασε που ειναι γυρισμενες στο Παρισι και σε κανουν να θελεις να ταξιδεψεις! Θελεις κι αλλα;

Καλα, μια απο ολες τις ιστοριες ηταν τελειως ασχετη αλλα δε βαριεσαι, κι αυτο πλακα ειχε.
Αλεξ, η τελευταια ιστορια μου θυμισε εσενα. Μολις ακουσεις την... καταπληκτικη γαλλικη προφορα της πρωταγωνιστρια θα καταλαβεις!! :Ρ (σε πειραζω mon petite!)