30.10.05

ΝΟ! (η γιορτη του ΟΧΙ τωρα και στη Βαρκελωνη)

Το πρωτο που με "χτυπησε" ηταν η μυρωδια απο τα τυροπιτακια. Η εξασκημενη μυτη του ξενιτεμενου δεν κανει λαθος σε τετοια πραγματα. Περνωντας το κατωφλι βρεθηκα μπροστα σε μια αιθουσα στολισμενη με τα κλασικα γαλανολευκα σημαιακια και αφισες με τους ηρωικους αγωνιστες του '40. "Την κατσαμε! Για ΤΕΤΟΙΑ γιορτη προκειται;; Μα γιατι δεν το ξεκαθαριζουν απο την αρχη;;". Πριν προλαβω να οπισθοχωρησω και να εξαφανιστω χωρις να με παρουν χαμπαρι με τσακωσε η προεδρος-Μαρια. Καλοκαρδη γυναικα, πολυ ευγενικη, να με καλωσορισει και να μου δειξει τα κατατοπια. Λιγο που δεν θελησα να την κακοκαρδισω, λιγο το τραπεζι με τα τυροπιτακια (διανα!) με εκαναν να το σκεφτω πιο ψυχαιμα. Δε βαριεσαι, 2 ωρες ειναι θα περασουν.

Το πρωτο μισαωρο ηταν βαρετο. Περιμεναμε τον προξενο για να ξεκινησει η γιορτη, τα παιδακια γυροφερναν, οι κυριες ετοιμαζαν το μπουφε κι εγω σαν το ψαρι εξω απο το νερο, εξερευνουσα το χωρο. Απο οτι μου ειπαν, εκει μαζευονται τρεις φορες την εβδομαδα τα παιδια των μεταναστων και κανουν ελληνικα. Και το ολο κλιμα ειναι πολυ οικογενειακο, κυριως οικογενειες που μαζευονται εκει για χαρη των μικρων. Ο Προξενος ηρθε, η γιορτη ξεκινησε, κι ηταν σαν τις γιορτες στο δημοτικο, ο δασκαλος εβγαλε λογο για την ελληνικη περηφανιιιια (το νιιι του Αγρινιιου), τα μικρα ειπαν κουτσα στραβα δυο ποιηματα και μετα ολο δοξα και τιμη απαγγειλα(νε) ολοι μαζι τον εθνικο υμνο. Που ειναι η εξοδος γαμωτο;;

Μετα περασαμε στο μπουφε. Εκει εστρωσε το πραγμα, ιδιως οταν διαπιστωσα οτι τα τυροπιτακια καναν παρεα σε κεφτεδακια, τυρι φετα, ελιες καλαμων, ρετσινα, και για τελειωμα καρυδοπιτα και ρεβανι!! (αχ, να ξερατε η καρυδοπιτα για τον ξενιτεμενο τι σημαινει...). Ευτυχως στη παρεα προστεθηκε κι αλλη μια διδακτορικια, νεοφερτη στη Βαρκελωνη και με λιγη ρετσινα και κρασι αναψε για τα καλα η κουβεντα. Μετα βεβαια μπηκαν τα κλαρινα και τα δημοτικα και μας το χαλασαν γιατι η κοπελια ηταν κρητικια και πολυ χορευταρου και μπηκε γρηγορα στο πνευμα. Εγω σαν παγουρου ειχα τη δικαιολογια οτι τα κλαρινα μου προξενησαν μεγαλο τραυμα απο οταν ημουν στη κοιλια της μανας μου κι αυτη χορευε στα πανηγυρια, ασε τα καλοκαιρια στο χωριο που μας σερναν και κοιμομασταν στο καροτσακι κατω απο τα 1000 ντεσιμπελ του κλαρινου. Ετσι καπως τελειωσε το πραγμα και την εκανα,οχι πριν υποσχεθω φυσικα να ξαναπερασω για να τους δειξω πως χορευεται ο Κωσταντης και κατι αλλα ζαγορισια...(!!!HELP!!!)

Δεν λεω, καλα ηταν. Θα μπορουσε βεβαια να ηταν και καλυτερα, ιδιως αν ο μεσος ορος ηλικιας -των ενηλικων- δεν ηταν γυρω στα 45. Σε γενικες γραμμες πλακα εχει να μιλας ξανα ελληνικα και να χανεις για λιγο την αισθηση του οτι βρισκεσαι τοσα χιλιομετρα μακρυα. Και σιγουρα για τα μικρα ειναι καλο να μαθουν τη γλωσσα των μπαμπαδων τους. Ομως εμενα ολο αυτο γιατι μου δημιουργει μια καταθλιψη;; Και τι εμπνευση μου ηρθε μετα απο τρια χρονια που καταφερα να ξεφυγω απο Ελληνες αποδημους να παω τωρα και να μπλεκομαι;;

Ουφ, δε θυμαμαι και τον Κωσταντη και θα γινω ρεζιλι.

11 comments:

Qfwfq said...

Παπάς δεν έκανε αισθητή την παρουσία του στην εκδήλωση? Τόσο μπροστά είναι οι απόδημοι έλληνες στην ευρώπη?

christos said...

Χαίρομαι που γράφεις πως τρία χρόνια δεν εχεις εμπλακεί με τους απόδημους εκεί. Το καλό είναι πως συνεχίζεις να σκέφτεσαι και ναγράφεις σαν ελληνίδα. Γνώμη μου και συμβουλή μου είναι, αν μου επιτρέπεις σαν μεγαλύτερος που είμαι, να μείνεις μακρυα από ομοεθνείς όσο είναι εκεί. Θα μας χορτάσεις του έλληνες όταν επιστρέψεις με το καλό. Τώρα, αν δεν έχεις σκοπό να επιστρέψεις, κράτα κάπου κάπου κάποια επαφή. Περισσότερο όταν κάνεις δικάσου παιδιά. Είναι καλό να μεγαλώσουν σαν έλληνες, όχι για το σήμερα της ελλάδας, αλλά γι΄αυτό που κουβαλάει αυτός ο τόπος.

Anonymous said...

'Αννα σε καταλαβαίνω, μια τα τυροπιτακια, μια τα κεφτεδάκια και σαν αποκορύφωμα η καρυδόπιτα τι να σου κάνει, δεν ήθελε και πολυ. Αλλά γιορτή του όχι στην Βαρκελώνη, παλι καλά που δεν είδα καμία παρέλαση με τσολιάδες στο Κόλτσεστερ δηλαδή. Καλά κάνεις και μένεις μακριά απο Έλληνες εκεί, τους εχεις δεί ερκετά και θα τους δεις άλλο τόσο. Εμένα μου λές γιατι αποφάσισα να μείνω με Έλληνα συγκάτοικο φέτος. Μια χαρά ήμουν με τους ξένους μου και είχα την ησυχία μου.
Τέλος παντων, καλά να περνάς εκει.
Θα τα πούμε σε κανα μήνα...

alex said...

Έλα βρε... ο Κωνσταντής πάει σαν ένα τραγούδι που λέει για την Αλεξάνδρα, την μαραμένη,αν δεν κάνω λάθος.
Θα σου κάνω μαθήματα χορού μέσω web camera.

Καλά έκανες και πήγες αλλά με μέτρο.
Φέρνουν και λίγο κατάθλιψη αυτές οι εκδηλώσεις.

Την κουνούσες την σημαιούλα;

dim said...

αν ήταν καλά τα τιροπιττάκια
άξιζε τον κόπο!

Anna said...

qfwfq> ΟΧΙ! Ευτυχως!

christos> Θα το προσπαθησω. Παρολο που τους ελληνες τους αγαπαω και δεν το εννοουσα σαν κατι αρνητικο το να συναναστρεφεσαι μαζι τους, για να μην παρεξηγουμαι κιολας. Απλα ειναι διαφορετικο ελληνες στην ελλαδα και διαφορετικο ελληνες στο εξωτερικο, καταλαβαινεις.

δημητρη> πως τη γλυτωσατε την παρελαση στην αγγλια με τοσο μεγαλη ελληνικη κοινοτητα το εχω μεγαλη απορια. Τι λεει ο ελληνας συγκατοικος; Δηλαδη τωρα θα μου πεις προτιμας αγγλο συγκατοικο;;

αλεξ> εκτος απο τηλε-πρηξιμο τωρα και τηλε-κλαρινο;;; Ε οχι!! (υπαρχει οντως τραγουδι Αλεξανδρα μαραμενη;; χαχαχαχαχα!!!!)

caffegreco> τα τυροπιτακια ηταν απαιχτα, σπιτικα. Και τα κεφτεδακια επισης. Η καρυδοπιτα δεν ελεγε και πολλα, δεν την πετυχαν στο σιροπι και το τυρι φετα αν δεν ειναι δωδωνης.... :Ρ

dim said...

ok Αλεξ τότε πρέπει να μάθεις
γιατί η Αλεξάνδρα μαράθηκε
ή αλλίως τι (να) ήθελε να πει
ο (σοφός λαός) ποιητής;

alex said...

Μάλλον και εκείνη την είχε φάει η ανεργία :)

Νicola Beerman said...

Με τις γιορτες και τον αποδημο ελληνισμο που ακουσα ,θυμηθηκα κι εγω παρομοια περιπτωση(ισως παραμονη 28ης Οκτωβριου)στη Ζυριχη.Σαββατο βραδυ ξυδια και κραιπαλη σε night club με κλουβια και την Κυριακη υποχρεωτικος εκκλησιασμος για να μην δειξουμε οτι ειμαστε αθεοι.Η θεια ευχαριστια ξεκινησε 12 το μεσημερι και μετα το περας ακολουθησε τρικουβερτο γλεντι.Απο τοτε εγινα περισσοτερο Ελλην και φιλοΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΚΟς.

Γεώργιος Χοιροβοσκός said...

Καλά που τόπες ν'ανεβάσω τον Κωσταντή,τις 45 Κυριακές,και τον Αμάραντο.
Για να φύγει και λίγο η θλίψη δηλαδή.

Anna said...

Οι 45 Κυριακες ειναι το αγαπημενο της μανας μου...μαλλον με αυτο το επαθα το βρεφικο τραυμα :Ρ