ΝΟ! (η γιορτη του ΟΧΙ τωρα και στη Βαρκελωνη)

Το πρωτο που με "χτυπησε" ηταν η μυρωδια απο τα τυροπιτακια. Η εξασκημενη μυτη του ξενιτεμενου δεν κανει λαθος σε τετοια πραγματα. Περνωντας το κατωφλι βρεθηκα μπροστα σε μια αιθουσα στολισμενη με τα κλασικα γαλανολευκα σημαιακια και αφισες με τους ηρωικους αγωνιστες του '40. "Την κατσαμε! Για ΤΕΤΟΙΑ γιορτη προκειται;; Μα γιατι δεν το ξεκαθαριζουν απο την αρχη;;". Πριν προλαβω να οπισθοχωρησω και να εξαφανιστω χωρις να με παρουν χαμπαρι με τσακωσε η προεδρος-Μαρια. Καλοκαρδη γυναικα, πολυ ευγενικη, να με καλωσορισει και να μου δειξει τα κατατοπια. Λιγο που δεν θελησα να την κακοκαρδισω, λιγο το τραπεζι με τα τυροπιτακια (διανα!) με εκαναν να το σκεφτω πιο ψυχαιμα. Δε βαριεσαι, 2 ωρες ειναι θα περασουν.

Το πρωτο μισαωρο ηταν βαρετο. Περιμεναμε τον προξενο για να ξεκινησει η γιορτη, τα παιδακια γυροφερναν, οι κυριες ετοιμαζαν το μπουφε κι εγω σαν το ψαρι εξω απο το νερο, εξερευνουσα το χωρο. Απο οτι μου ειπαν, εκει μαζευονται τρεις φορες την εβδομαδα τα παιδια των μεταναστων και κανουν ελληνικα. Και το ολο κλιμα ειναι πολυ οικογενειακο, κυριως οικογενειες που μαζευονται εκει για χαρη των μικρων. Ο Προξενος ηρθε, η γιορτη ξεκινησε, κι ηταν σαν τις γιορτες στο δημοτικο, ο δασκαλος εβγαλε λογο για την ελληνικη περηφανιιιια (το νιιι του Αγρινιιου), τα μικρα ειπαν κουτσα στραβα δυο ποιηματα και μετα ολο δοξα και τιμη απαγγειλα(νε) ολοι μαζι τον εθνικο υμνο. Που ειναι η εξοδος γαμωτο;;

Μετα περασαμε στο μπουφε. Εκει εστρωσε το πραγμα, ιδιως οταν διαπιστωσα οτι τα τυροπιτακια καναν παρεα σε κεφτεδακια, τυρι φετα, ελιες καλαμων, ρετσινα, και για τελειωμα καρυδοπιτα και ρεβανι!! (αχ, να ξερατε η καρυδοπιτα για τον ξενιτεμενο τι σημαινει...). Ευτυχως στη παρεα προστεθηκε κι αλλη μια διδακτορικια, νεοφερτη στη Βαρκελωνη και με λιγη ρετσινα και κρασι αναψε για τα καλα η κουβεντα. Μετα βεβαια μπηκαν τα κλαρινα και τα δημοτικα και μας το χαλασαν γιατι η κοπελια ηταν κρητικια και πολυ χορευταρου και μπηκε γρηγορα στο πνευμα. Εγω σαν παγουρου ειχα τη δικαιολογια οτι τα κλαρινα μου προξενησαν μεγαλο τραυμα απο οταν ημουν στη κοιλια της μανας μου κι αυτη χορευε στα πανηγυρια, ασε τα καλοκαιρια στο χωριο που μας σερναν και κοιμομασταν στο καροτσακι κατω απο τα 1000 ντεσιμπελ του κλαρινου. Ετσι καπως τελειωσε το πραγμα και την εκανα,οχι πριν υποσχεθω φυσικα να ξαναπερασω για να τους δειξω πως χορευεται ο Κωσταντης και κατι αλλα ζαγορισια...(!!!HELP!!!)

Δεν λεω, καλα ηταν. Θα μπορουσε βεβαια να ηταν και καλυτερα, ιδιως αν ο μεσος ορος ηλικιας -των ενηλικων- δεν ηταν γυρω στα 45. Σε γενικες γραμμες πλακα εχει να μιλας ξανα ελληνικα και να χανεις για λιγο την αισθηση του οτι βρισκεσαι τοσα χιλιομετρα μακρυα. Και σιγουρα για τα μικρα ειναι καλο να μαθουν τη γλωσσα των μπαμπαδων τους. Ομως εμενα ολο αυτο γιατι μου δημιουργει μια καταθλιψη;; Και τι εμπνευση μου ηρθε μετα απο τρια χρονια που καταφερα να ξεφυγω απο Ελληνες αποδημους να παω τωρα και να μπλεκομαι;;

Ουφ, δε θυμαμαι και τον Κωσταντη και θα γινω ρεζιλι.