Κόκκινα καυτά πιπέρια

Υ.Γ.1 : ξέρω ξέρω, δεν είναι πιπέρια είναι πιπεριές αλλά εμένα έτσι μου άρεσε!

Υ.Γ.2 : βαρέθηκα να βγάλω φωτογραφία το δικό μου εισιτήριο κι έκλεψα μια που βρήκα στο νετ κάποιου που πήγε στην χτεσινή συναυλία, το λέω μόνη μου μην προλάβει και τρέξει κανένας παρατηρητικός εξυπνάκιας να μου πει οτι λέει 30 Μαΐου ημερομηνία (τι "Βαριέμαι" θα ήμουν εξάλλου αν δεν έκανα τέτοια; :-Ρ)

Υ.Γ.3 : Φεύγωωω!! Αυριο τα νεωτερα!

Besos (k)

Αυτα τα παιδια ειναι τρελοι για δεσιμο! Το πρωτο ισπανικο γκρουπ που ακουσα οταν ηρθα εδω κι απο τοτε αγαπημενοι μου, τους εχω δει και live και δεν παιζονται, βγαζουν τρομερο κεφι στη σκηνη.

Παρτε κι ενα τραγουδακι γιατι ειμαι στις καλες μου σημερα (παροτι Κυριακη)

El canto de loco - Besos

Παμε ολοι μαζι :

Y eso es lo que quiero, besos.
Que todas las mañanas me despierten de esos,
que sea por la tarde y siga habiendo besos.
Y luego por la noche hoy me den más besos pa cenar.

Ελευθερη μεταφραση: Φιλια, πολλα φιλια, κι αλλα φιλια! Πρωι μεσημερι βραδυ, μαθε επιτελους να φιλας κι ασε τις κρεμες και και τα φτιαξιματα τρεις ωρες μπροστα στον καθρεφτη (και το καλυτερο ειναι πως το απευθυνει και σε αντρες, που πολυ metrosexual τελευταια και απο αυτο που μετραει nada... καλα τα λες, ευγε! :Ρ)

** Το video εδω

Besos, muak!

Να αγιασει το χερι σου!!

Με άφησε νοκ αουτ ο άτιμος. Παραδίνομαι. Ξέρεις τι είναι να σε "ζυμώνουν" έτσι επι 20 λεπτά; Φαίνονται λίγα αλλά στο κρεβάτι του πόνου δεν περνάνε! Γύρισα σπίτι κι είμαι σε κατάσταση νιρβάνα. Βέβαια όλη η πλάτη μου πονάει διαολεμένα λες κι έκανα τρεις ώρες βάρη και αερόμπικ, δεν άφησε μυ για μυ που να μην τον τσαλακώσει και να τον ξανα-ισιώσει. Ντε και καλά να λύσει κι αυτός ότι πιάσιμο έβρισκε, και πάτα από δω, και πάτα από κει, και νά πίεση με τις γροθιές και νά πίεση με τον αγκώνα (αυτό πόνεσε!) ... μόνο με το γόνατο που δεν ανέβηκε να με πατήσει! Άστα βρε καλέ μου κι εσύ, τόσα χρόνια καθιστική ζωή μπροστά στον υπολογιστή να τρέφω το αυχενικό μου τζάμπα πήγε ο κόπος μου;
Καινούρια με έκανε! :D

Υπαρχουν χρυσοψαρα εδω

(photo by glyoung on Flickr )

Απο μικρη ειχα αδυναμη μνημη. Ισως και γιαυτο να το γυρισα στις θετικες επιστημες που -υποτιθεται- εχουν πιο πολυ πραξη παρα θεωρια. Ή μαλλον, ηταν κατι σαν μνημη RAM: μολις εκλεινα το διακοπτη χανονταν οτι ειχε μεσα. Καπως ετσι νομιζω καταφερα να περασω ιστοριες και λοιπα θεωρητικα, τα διαβαζα στα πολυ κοντα πριν την εξεταση και την επομενη μερα αντε γεια, χαμενα στην αβυσσο. Τωρα βεβαια αυτα ηταν ψιλοαχρηστες γνωσεις και δεν θα με εχει προβληματισει ιδιαιτερα το γεγονος, αν δεν ηταν για μια απο τις παρενεργειες του: οτι καταλληγεις να θεωρεισαι λιγακι χαζη.
Ας αφησω στην ακρη οτι ξεχνας απο πρωτευουσες χωρων μεχρι το ποτε εγινε ποια επανασταση... που κι εκει παλι αμορφωτος βγαινεις κι ας ξερεις πως καπου πισω πισω στο κεφαλακι σου υπαρχουν αυτες οι πληροφοριες αλλα ματαια σκαλιζεις. Στην καθημερινη ζωη ειναι βασανο. Μιλας με καποιον και μετα απο μια βδομαδα εχεις ξεχασει τα μισα απο οσα ειπατε... και νομιζει ο καημενος οτι αλλου το χεις το μυαλο σου και πως μαλλον τον εγραφες κανονικα και μιλαγε σε τοιχο. Υποστηριζεις πως εχεις μεγαλη αγαπη τον κινηματογραφο αλλα δε θυμασαι να πεις ποιος σκηνοθετησε την ταδε ταινια και ποιες αλλες ταινιες εχει κανει ο ιδιος. Ευτυχως τουλαχιστον δεν ξεχναω κλειδια και πορτοφολια απο εδω και απο εκει, ειναι οι πληροφοριες που με παιδευουν, τα bits, οχι τα αντικειμενα. Ακουω φιλους μου να μιλανε για τα ποσα ειχαμε κανει τοτε, και θυμασαι εκεινο το μερος που ειχαμε παει, και τι ωραια εκεινη η παραλια... εγω που ημουν ρε παιδια και δεν θυμαμαι τιποτα;;

Μαλλον γιαυτο ξεκινησα να γραφω ημερολογιο απο μικρη και το συνεχιζω οσο μπορω μεχρι τωρα. Οχι το καθημερινο (σημερα εφαγα μακαρονια και πηγα για καφε με το Μητσο) ουτε σαν το Μεμεντο (με λενε Αννα και ζω στη Βαρκελωνη). Στιγμες θελω να θυμαμαι, αυτες που με εκαναν να γελασω και να κλαψω, ολη μου η ζωη σε κατεγραμμενες στιγμες στα συρταρια και στο παταρι μου.

* Βρε λες γιαυτο να μπλογκαρω τελικα;;

Moody Blue

Moody Blue λεγανε ενα απο τα αγαπημενα μας στεκια στα Συβοτα.

Καθε βραδυ ανελειπως επρεπε να περασουμε απο εκει οπωσδηποτε, κι ας βλεπαμε τις ιδιες φατσες, κι ας ειχαμε μαθει απεξω το προγραμμα του dj που σχεδον επαναλαμβανοταν καθε βραδυ. Καθομασταν με τις ωρες κι απο τα τεραστια παραθυρα του χαζευαμε το λιμανι, τους περαστικους, τα κοτερα, το φεγγαρι οποτε τυχαινε, τον φαρο. Το καλο ηταν οτι απο μεσα μπορουσες να τους χαζευεις ολους κι εκεινοι δεν σε καλοβλεπανε, μεσα ηταν σκοταδι κι εξω φωτιζαν τα φαναρια του πλακωστρωτου λιμανιου. Οταν τα πιναμε κι ειχαμε ορεξη μπορει και να μας εβρισκες στα γονατα να χορευουμε το "πως το τριβουν το πιπερι"... το μαγαζι ηταν "δικο μας", δεν υπηρχαν ντροπες, ολοι μια παρεα. Οταν μας κουραζε η φασαρια κι η ζεστη βγαιναμε στην αυλη του και την αραζαμε στα φοβερα μπαμπου καθισματα μες στην ηρεμια, 2 και 3 τα μεσανυχτα, ενω μεσα οι -λιγοστοι- τουριστες ξεφαντωναν, και περιμεναμε να παει 4, να ανοιξει ο φουρνος για να παμε για ζεστη ζαμπονοτυροπιτα. Τοτε γινοταν οι περισσοτερες εξομολογησεις, απο τις πιο αστειες μεχρι τις πιο σοβαρες, λιγο η καλοκαιρινη νυχτα, λιγο το να βλεπεις και να μυριζεις τη σκοτεινη θαλασσα μπροστα, λιγο οτι ουζα ειχαμε πιει μεχρι τοτε...

Ειμαι πολυ moody blue σημερα.
Προσπαθω να το ριξω στη δουλεια για να ξεχαστω αλλα τελικα ουτε να δουλεψω καταφερνω ουτε να ξεχαστω. Τι να τα κανεις τα μπαμπου καθισματα αν δεν εχεις τις εξομολογησεις; Η ζωη ειναι πολυ ανιαρη και βαρετη οταν δεν εισαι ερωτευμενος (ή οταν δεν ξερεις αν εισαι ή οταν δε μπορεις να εισαι ή οταν διαπιστωνεις πως πλεον δεν εισαι). Εγω παντως σημερα, οπως ελεγε καποτε κι η κολητη, ειμαι ενα τιποτενιο τιποτα.

Η δικη μου Ιθακη

"Σα βγεις στον πηγαιμό για Βαρκελωνη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος βόλτες, γεμάτος κτίρια Gaudi. Τους Γιαπωνέζους και τους Γερμανούς, τον μεθυσμένο Αγγλο μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις, αν αποφύγεις τα μουσεια και το λιμανι, αν συνετά διαλεξει το πνεύμα και το σώμα σου να παει προς τη Gracia. Τους Γιαπωνεζους και τους Γερμανους, τον άγριο Αγγλο δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν σε παει προς τη La Rambla.

Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα πιεις τον καφέ σου σε ταράτσες πρωτοειδωμένες· να σταματήσεις σ' εμπορεία Πακιστανικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, μπλούζες Ροναλντίνιο και ταυράκια, σομπρέρο μεξικάνικα και βεντάλιες, και ηδονική σανγκρία κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονη ηδονική σανγκρία· σε μπαρ Καταλανικα πολλά να πας, να φας τάπας και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Η Βαρκελωνη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Βαρκελωνη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Βαρκελωνες τι σημαίνουν."

Αλλο εψαχνα αλλο βρηκα...

Κι εκει που εψαχνα τους στιχους απο το Total Disguise που "εκλεψα" απο τον Κερβερο και με ξετρελανε (ιδιως η tango mix εκδοση, ευχαριστω ρε Kervere, να που εισαι και σε κατι χρησιμος! :Ρ ), επεσα πανω σε ενα παλιο ποστ του Βατραχοκοριτσου με τον ιδιο τιτλο κι εμεινα να το διαβαζω ξανα και ξανα... μερικοι ανθρωποι ξερουν να εκφραζουν απιστευτα με λεξεις ολα οσα νιωθουν, ακομα κι οταν ειναι ενα κουβαρι ολα μεσα τους και δεν ξερουν πως να το ξεμπλεξουν. (Αντρεα, κι εσυ συμπεριλαμβανεσαι στην κατηγορια, μη ζηλεψεις!)

Παρτε και τους στιχους μια κι εκανα τοσο κοπο να τους βρω (το mp3 ειπαμε, στον κερβερο):

Under the blue sky
It’s just you and I
And I wonder why
I can’t be with
Anyone else but you

Is it something in your eyes
Or your innocent lies
That makes me feel like I’m lost here
I’m wandering around in total disguise

It was extraordinary
And for one too many
I loved you sevdim seni
Sen de sev beni , sev beni

Since you could make me smile
Then you could stop the world for a while
Sometimes you make me cry
Then you give me wings and make me fly

na,nananan.oh,oh (3)
i hope is true
and i'm with you.
we went on trip.
i wont ever be through
whatever you do just tell me you feel the same way too

Αχ καρδια μου!!!

Παλι ερωτευτηκα!
Ειναι κουκλος το μωρο μου! Κι αντρακλας βαρβατος! Βαγγελας με το ονομα, μαγκας, μεχρι που την ειχε αραξει τεμπελικα στα ζεστα και βαριοτανε να βγει να δει και τον κοσμο... αλλα τον βγαλαμε με το ζορι, οχι θα τον αφηναμε, ο κοσμος ολος να περιμενει κι αυτος να το παιζει βαρυς και δυσκολος.



Χαζοθεια, τι να πεις.... τον Αυγουστο θα παω να τον τσακισω στα φιλια!

Κι αλλο, κι αλλο!

Μπορει να μην ηταν καθολου -μα καθολου- η μερα του Ronnie...

Μπορει η Αρσεναλ να αντεξε εκπληκτικα κερδιζοντας μεχρι το 70κατι και παιζοντας μονο με δεκα...

Μπορει ο Henry να ειναι θεος...

Μπορει να ημασταν χεσμενοι και να ειχαμε παθει δεκατρια εγκεφαλικα μεχρι να μας σωσει ο Belletti (ή να πω ο Laarsson;) και να σφυριξει η ληξη...

Μπορει ο διαιτητης με μια ανευ προηγουμενων αποφαση να αλλαξε ολη τη ροη του παιχνιδιου (κι οχι οτι μας συνεφερε απαραιτητα η αποφαση του)...



... αλλα τελος παντων, εχει σημασια; Ειναι δικο μας! :)

(Αχ ρε Αντωνη καφρε, μην αφησεις τιποτα ορθιο στο Παρισι! τετοια πραγματα μια φορα τα ζεις, τυχερακια!)

Κι επειδη στο τελος θα με βγαλετε και φανατισμενη που εκλεισα τα σχολια μονο και μονο επειδη θελω να πανηγυρισω με την ησυχια μου και χωρις διαλογους/διαμαχες καφενειου περι διαιτητων και λοιπων.... γραψτε οτι θελετε και σκαστε! Ετσι κι αλλιως να μου την σπασετε κι αλλο αποκλειεται! Ειμαστε πια πρωταθλητες και τα γλεντια θα κρατησουν μερες!!

O le le, o la la, ser del Barça es el millor que hi ha!

Τερμα το διαλειμμα :(

Ουφ! Καλη η ανοιξη αλλα η επιστροφη στην πραγματικοτητα ολο και πιο δυσκολη. Μου εχει κολησει απο το πρωι και σιγοτραγουδαω ενα ισπανικο τραγουδι που λεγεται "Idiota" αλλα βαριεμαι να μεταφραζω τωρα... παντως για μια ηλιθια φατσα μιλαει, μου παει κουτι! Αναρωτιεμαι αν ειναι καλυτερα να την πεσω με τα μουτρα στο κουτσομπολιο με την Αλεξ και τη Νικη (χα! νομιζατε θα ελεγα δουλεια;;), να πιω δευτερο καφε και να χαζεψω τα blogs ή να κανω πως δουλευω και να χτυπαω ρυθμικα τα πληκτρα ενω θα βλεπω κι αλλα videoclip στο youtube, μιας και μπλοκαρανε το emule και δεν μπορω και να κατεβασω τιποτα (αν ειναι δυνατο τους απατεωνες να μπλοκαρουν emule σε χωρο εργασιας!! :Ρ). Με ποναει κι ενα δοντι, σας ειπα; Ασχετο θα μου πειτε, οκ, αλλα αφου με επιασε αυτη η εξομολογητικη ταση και λεω τον πονο μου ας το πω κι αυτο. Τελος παντων, παλι καλα σημερα εχει στην tv τον αγαπημενο μου γιατρο House (για οσους δεν εχουν ιδεα τι ειναι ο House, ενα θα σας πω, χανετε απιστευτες κυνικες ατακες!!). Αλλα θα κανω αλλη μερα αφιερωμα στον House, παω για φαγητο και κουτσομπολιο τωρα...

Να μην επαναλαμβανομαι αλλα δυσκολη η ζωη του διδακτορικου...

"αφηστε μηνυμα, λειπω"

Μετα απο μια εξαντλητικη βδομαδα, λεω να αφησω τα πληκτρολογια και να παω να πιασω την ανοιξη σε κανεναν αγρο.

Καλο σαββατοκυριακο, ραντεβου τη Δευτερα :)

Religion

Stan : "Why would God let Kenny die, Chef? Why? Kenny's my friend. Why can't God take someone else's friend?"

Chef : "Stan, sometimes God takes those closest to us, because it makes him feel better about himself. He is a very vengeful God, Stan. He's all pissed off about something we did thousands of years ago. He just can't get over it, so he doesn't care who he takes. Children, puppies, it doesn't matter to him, so long as it makes us sad. Do you understand?"

Stan : "But then, why does God give us anything to start with?"

Chef : "Well, look at it this way: if you want to make a baby cry, first you give it a lollipop. Then you take it away. If you never give it a lollipop to begin with, then you would have nothin' to cry about. That's like God, who gives us life and love and help just so that he can tear it all away and make us cry, so he can drink the sweet milk of our tears. You see, it's our tears, Stan, that give God his great power."

Stan : "I think I understand."



Απιθανο το South Park... Το συγκεκριμενο διαλογο το βρηκα καπου μεσα απο το "god's official weblog" (goodgod.wordpress.com). Πολυ καλο το συγκεκριμενο blog, καλη ιδεα αλλα και πολυ καλα υλοποιημενη, αν δεν βαριεστε τα αγγλικα ριξτε του μια ματια.

Σκεψεις της στιγμης

Παλι με ενα καφε στο χερι (δεν εχει φωτογραφια σημερα) και να προσπαθω να ηρεμησω (απο ποτε ηρεμει ο καφες;). Σε μια ωριτσα εχω μαθημα θεωριας και για οσους δεν με ξερουν ειναι απο τα λιγα πραγματα που μπορουν στα αληθεια να με αγχωσουν, το να πρεπει να μιλησω σε κοσμο, ξερω οτι δεν ειναι και το μεγαλυτερο προβλημα που μπορει να εχει κανεις σε αυτη τη ζωη, αλλα να, ντροπαλο κοριτσακι κι εγω βλεπεις (:-Ρ) σιχαινομαι να μιλαω σε κοινο. Γιαυτο κι εφυγα τρεχοντας απο τη σιγουρια του δημοσιου υπαλληλου και το καθηγητιλικι... ναι ναι, ξερω, κι ηρθα παλι στα παρομοια, αλλα τελος παντων, εδω δεν ειναι καθημερινο, ειναι λιγες ωρες και ελπιζω σιγα-σιγα να ξεπερασω την αγοραφοβια μου (ή μηπως ειναι φοβος σκηνης; παλι καλα δεν εγινα ηθοποιος!). Τουλαχιστον εδω δεν εχεις να κανεις και το διαιτητη στα κουτσουβελα και να τους στελνεις τιμωρια και εξω με απουσια, αφου οι μισοι ετσι κι αλλιως εξω θα ειναι να πινουν καφε σε κανενα κυλικειο... τους τυχερακιδες...

Εχω ξενερωσει πολυ και με πολλα τελευταια, ατομα και καταστασεις που με απασχολουσαν εδω και καιρο τωρα εχουν αρχισει να ξεθωριαζουν καπως, οχι απαραιτητα με δικη τους ευθυνη, αλλα σαν να ξεκαθαριζω μονη μου παλιες καταστασεις που γεμιζαν τα συρταρια στο μυαλο μου και ξανα απο την αρχη -ελπιζω- σε λιγο καιρο. Ισως φταει η ανοιξη, σιγουρα φταιει η ανοιξη! Πως οταν βγαζεις τα ανοιξιατικα κανεις και ενα ξεκαθαρισμα στα χειμωνιατικα πριν τα χωσεις ξανα στις ντουλαπες για του χρονου; Καπως ετσι.

Μαλλον καιρος να παω για ψωνια και να ανανεωσω την ντουλαπα μου ;)

Si si si!

εν αναμονη του τελικου στο Παρισι το πρωταθλημα μας πεφτει λιγο ;)
Και το φετινο συνθημα δεν εχει να κανει με τη Μαδριτη (Madrid who???) αλλα με το αλλο ονειρο.... "Si si si, nos vamos a paris!"

Παλι τα ιδια θα λεμε; Αν θελετε κι αλλα διαβαστε τα περσινα.

Κι αλλο, κι αλλο...

I love 80's!!

Αχ αχ! Οι Bon Jovi με μακρυ φουντωτο μαλλι και δερματινα!! Υπαρχει πιο eighties?

Αν σας ανοιξε η ορεξη, μου στειλανε μια σελιδα που εχει μαζεμενα ολα τα διασημα βιντεο απο τα γνωστα τραγουδια της δεκαετιας του 80. Ημουν μεταξυ του "τιριριρι" και αυτου που τελικα διαλεξα για να βαλω εδω, αλλα ο John ειναι σαφως πιο ομορφος απο τον περιεργο των Europe. Τι να κανεις, παιδικοι ερωτες ειναι αυτοι :)

Εισαι τοσο ωραιος, για μια χρηση.

Αγνωστο κορμι, λυση προχειρη
Στιγμιαιος καφες, χαρτινο ποτηρι
απο καντινα με αισθηματα που εχουν ληξει
εισαι τοσο ωραιος, για μια χρηση.

(Ευσταθια, One night stand)