Οταν πριν περιπου ενα χρονο πηγα να δω το "Spring, Summer, Fall, Winter...and Spring" θυμαμαι ημουν στην αιθουσα εγω με ενα φιλο μου κι αλλο ενα ζευγαρι. Ιδιωτικη προβολη. Κατα τη διαρκεια της ταινιας νομιζω ακουστηκαν ολες κι ολες δυο φρασεις (ουτε τοσες). Η οθονη γεμιζε απο τις εικονες και τους ηχους. Δε θα μπορουσα ομως να πω οτι εκεινη η ταινια με μαγεψε, παρολο που ηταν ομορφη, ηταν κατα τη γνωμη μου λιγο περισσοτερο αργη απ'οτι θα ηθελα και με μια πλοκη καπως ακατανοητη, στηριγμενη κυριως στο σκηνικο και τη μαγευτικη φωτογραφια.
Αυτη τη φορα ομως ηταν αλλιως. Ο Kim Ki-Duk χρησιμοποιωντας την ιδια τεχνικη εφτιαξε μια ταινια πραγματικα υπεροχη, χωρις τα μικρα "ελαττωματα" της προηγουμενης. Ηρεμη αλλα δυνατη, εκκωφαντικα σιωπηλη, βιαιη και τρυφερη, ρομαντικη, γλυκια, ομορφη. Δε θα πω τιποτα αλλο γιατι ουτε κριτικος κινηματογραφου ειμαι ουτε θελω να σας χαλασω την εκπληξη. Στiς ταινιες ειμαι της αποψης οτι οσα λιγοτερα ξερεις για μια ταινια πριν την δεις τοσο περισσοτερο την απολαμβανεις. Δειτε την!
Υ.Γ: Εξακολουθει να με εκπλησσει το ποσες υπεροχες ταινιες ερχονται τα τελευταια χρονια απο την μακρυνη ανατολη. Κι ευτυχως που προσπερασανε (κι αυτοι κι εμεις) το κατεστημενο των ταινιων δρασης και πολεμικων τεχνων και βλεπουμε αριστουργηματα που ξαφνιαζουν.
No comments:
Post a Comment