Μια φορα κι εναν καιρο, κανονισε η κοκκινομπλουζιτσα παρεα με τον πονηρο λυκο και την καταλανη γιαγια να πανε στο δασος για να μαζεψουνε μανιταρια. Η κοκκινομπλουζιτσα κουβαλουσε τα καλαθακια, ο λυκος τα σουγιαδακια και η γιαγιακα το κολατσιο, σαντουιτς με γαλοπουλα, αγγουρακι και μαγιονεζα. Αφου τα φορτωσανε ολα στο ασπρο λιονταρι, ανεβηκανε κι αυτοι στην πλατη του και με οδηγο το λυκο ξεκινησανε για το δασος. Ο δρομος ηταν μακρυς αλλα κανοντας ονειρα για τα αμετρητα κιλα μανιταριων που θα μαζεψουν φτασανε χωρις να το καταλαβουν.
Δυστυχως την ιδια περιφημη ιδεα φαινεται οτι ειχαν κι ολοι οι υπολοιποι λυκοι και γιαγιαδες της Καταλονιας. Τα μανιταρια ηταν λιγα και αυτοι που τα εψαχναν πολλοι. Η κοκκινομπλουζιτσα ολο πεταγοταν απο τη χαρα της μολις αντικρυζε ενα κι ετρεχε να το δειξει τη σοφη γιαγια με ενθουσιασμο. Αυτη ομως την ηρεμουσε και δεκα στις δεκα φορες της απαντουσε οτι αυτο το μανιταρι δεν τρωγοταν, ηταν απο τα κακα. "Γιατι γιαγιακα αυτο το μανιταρι ειναι κακο;" "Τι θα παθουμε αμα το φαμε;" "Πως λεγεται αυτο εδω;"...ολο ερωτησεις η κοκκινουμπλουζιτσα γιατι ηταν μικρη και αβγαλτη και πρωτη φορα πηγαινε στο δασος. Ο πονηρος λυκος απο την αλλη γελαγε μαζι της και την κοροιδευε, "κοιτα εγω ποσα μαζεψα, εσυ κανενα!" ομως αυτη ηξερε πως ηταν απλα ενας διαβολακος και δεν το ελεγε απο κακια και πισω απο την ασχημη μουσουδα του κρυβοταν ενας καλος λυκος.
Η ωρα περναγε κι ειχαν αρχισει να απελπιζονται, το μονοπατι ηταν δυσκολο και με πολλα πολλα εμποδια, αγκαθια ειχαν ματωσει τα χερια τους, πεσμενα δεντρα τους κλειναν τον δρομο και πολλες φορες παραπατησαν και κοντεψαν να σκοτωθουν. Ανεβηκαν το δασος, ξανακατεβηκαν, κοιταξαν κατω απο καθε φυλλο και πετρα, στη ριζα καθε δεντρου αλλα τιποτα. Η κοκκινομπλουζιτσα ηταν ετοιμη να βαλει τα κλαματα. Μεχρι που λιγο πιο κατω ακουστηκε η φωνη του λυκου "τρεξτε, εδω κατω! γρηγορα!". Κατεβηκαν και τι να δουνε;; Ενα κρυφο σημειο με αμετρητα απο τα καλυτερα μανιταρια!! Κι ο λυκος ολο περηφανια να εχει πεσει στα τεσσερα και να τα μαζευει μετα μανιας. Τα ματια της κοκκινομπλουζιτσας ελαμπαν απο χαρα!! Ποτε στη ζωη της δεν ειχε δει τοοοσα πολλα μανιταρια μαζεμενα. Κι ηταν να μη γινει η αρχη. Με λιγη καλη τυχη αλλα και με πολυ πολυ πολυ κοπο καταφεραν να γεμισουν τα καλαθακια τους και να γυρισουν πισω θριαμβευτες!
Το ιδιο βραδυ, στο σπιτι του λυκου, οργανωσανε μεγαλη γιορτη. Καλεσμενο ηταν ολο το χωριο και τρωγανε και πινανε μεχρι το πρωι. Κυριο πιατο τι αλλο φυσικα, φρεσκα λαχταριστα υπεροχα μανιταρια!!
Και ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα!
5 comments:
Τελικά το λιοντάρι είναι σαν την κόκα κόλα... πάει παντού ;)
Ο κακός λύκος ποιος ήταν;
Καταρχην ο λυκος δεν ηταν κακος. Απλα πονηρουλης και πειραχτηρης.
Κατα δευτερον το λιονταρι ταιριαξε τελεια χαρη στο σημα του Peugeot με το οποιο πηγαμε :)
Τελικά, όντως τα "¨μανιτάρια" σε ταξιδεύουν και νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς σε παραμύθια...
:-ρ
Τετοια μανιταρια (δυστυχως) δεν βρηκαμε...και για να πω την αληθεια, εχει πολυ περισσοτερη πλακα τελικα να τα ψαχνεις παρα να τα τρως. Μιλαμε για πολυ γελιο, η μιση καταλονια στους καμπους και τα λαγκαδια, να χανει η μανα το παιδι μες στο δασος και να ακους τυπικο διαλογο:
"-ελααα;" (να ερθω αλλα που;)
"-εδω ειμαι!" (μας φωτισες κι εσυ)
"-που εδω;;;" (τι ρωτας κι εσυ, σαφεστατος ηταν ο ανθρωπος)
"-εδω προς τα πανωωω!" (ναι, τριτο δεντρο δεξια)
Θα ξαναπαω. Τωρα που εμαθα να ξεχωριζω και τα καλα....αν απο αυριο δεν απανταω ειμαι στο νοσοκομειο με δηλητηριαση. Μαλλον ηταν το κοκκινο με τις ασπρες βουλες.
Στρουμφάκια είδατε;
Post a Comment